Page 144 - kpiebook65024
P. 144
143
(3) แนวนโยบายพื้นฐานแห่งรัฐในรัฐธรรมนูญอินเดีย
ประเทศอินเดียได้ตกเป็นอาณานิคมของประเทศอังกฤษมาเป็นเวลายาวนาน
ถึง 200 ปี ซึ่งท�าให้ประเทศอินเดียประสบปัญหาเศรษฐกิจและสังคมอย่างมากมาย
หลังจากที่ประเทศอินเดียได้รับเอกราช เมื่อวันที่ 15 สิงหาคม ค.ศ.1947 จึงได้มี
การจัดตั้งสภาร่างรัฐธรรมนูญ (Constituent Assembly) ขึ้นมาเพื่อจัดท�าร่างรัฐธรรมนูญ
ขึ้นใช้เป็นกฎหมายสูงสุดในการปกครองประเทศ โดยได้แต่งตั้งมอบหมายให้
ดร.บี อาร์ แอมเบ็ดการ์ (B.R. Ambedkar) เป็นประธานคณะกรรมการยกร่างรัฐธรรมนูญ
ซึ่งได้ใช้เวลายกร่างรวมทั้งสิ้น 7 เดือนจึงแล้วเสร็จ มีจ�านวนทั้งหมด 395 มาตรา
และมีภาคผนวกรวม 8 ภาค และนับเป็นรัฐธรรมนูญที่ยาวที่สุดในโลก เมื่อได้ด�าเนินการ
น�าร่างรัฐธรรมนูญฉบับนี้เสนอต่อสภาร่างรัฐธรรมนูญและเข้าสู่การพิจารณาของรัฐสภา
เมื่อวันที่ 4 พฤศจิกายน ค.ศ. 1948 (พ.ศ. 2491) และได้ประกาศใช้เมื่อวันที่ 26 มกราคม
ค.ศ. 1959 (พ.ศ. 2493) (กฤษณ์มนต์ ทิพยเศวต, 2554) ภายหลังรัฐธรรมนูญไทย
พ.ศ. 2492 เพียงปีเดียว และถือได้ว่าเป็นรัฐธรรมนูญฉบับที่ 2 ของโลกที่มีการบัญญัติ
แยกแนวนโยบายแห่งรัฐแยกออกมาเป็นหมวดต่างหากอย่างชัดเจนโดยมิได้บัญญัติ
สอดแทรกไว้ในหมวดต่าง ๆ ของรัฐธรรมนูญเช่นรัฐธรรมนูญไวมาร์ของเยอรมนี
ดังนั้น รัฐธรรมนูญอินเดีย หมวด 4 จึงก�าหนดเป้าหมายและวัตถุประสงค์เพื่อใช้
ก�าหนดนโยบายในการปกครองประเทศ แนวความคิดของรัฐสวัสดิการที่ก�าหนดไว้
เป็นหลักการแนวนโยบายแห่งรัฐในรัฐธรรมนูญหมวดนี้จะสามารถบรรลุผลส�าเร็จได้
ก็ต่อเมื่อรัฐยึดถือเป็นหน้าที่ของรัฐอย่างสูงยิ่งเพื่อด�าเนินการตามแนวนโยบายดังกล่าว
(สุรพล ศรีวิทยา, 2560: น. 117-124)
