Page 25 - kpi18630
P. 25
ผมม้วนกระดาษบางๆ ๒-๓ แผ่น เหน็บเข้ากระเป๋าหลังก้าวเท้าออกจาก
บ้านเช่าเล็กและแคบคล้ายเตาไฟที่แมวอาศัยนอนนั้นเป็นปกติประจ�าวัน และอย่าง
รู้หน้าที่...ใช่! ผมรู้หน้าที่ที่จะต้องเฝ้าอยู่ ณ สถานศึกษาแห่งหนึ่งซึ่งมีผู้คนไม่ใช่น้อย
ชุมนุมกันอยู่ที่นั่น โดยที่ผมจะต้องไปถึงที่นั่นและนั่งจับตามองนับตั้งแต่ตอนเช้า คอย
ดูความเคลื่อนไหวว่าๆ ได้มีอะไรผิดแปลกออกไปบ้าง จ�านวนคนที่มาชุมนุมเพิ่มขึ้น
หรือน้อยลง และเขาต่างพูดอะไรกันในวันนี้ จะมีมาตรการใหม่ต่อไปหรือไม่ หรือว่า
จะได้โต้ตอบอย่างใดกับฝ่ายตรงกันข้ามที่ไม่สู้จะเห็นด้วยกับการชุมนุมประท้วงของ
พวกเขา ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ผมจะต้องรายงานเข้าไปยังโรงพิมพ์ทุกๆ ๑ ชั่วโมง เมื่อผม
ไปถึง
“อย่าเป็นเหมือนเมื่อครั้งก่อนล่ะ อะไรๆ ก็ขอให้ดีขึ้นเถอะ” ผมนึกถึงค�า
เพื่อนร่วมบ้านเช่าที่เขาเอ่ยปรารภก่อนจากมาเช้านี้
“ใครๆ ก็อยากให้ดีขึ้นทั้งนั้นแหละ นอกจากคนไม่กี่คน” ผมพูดออกไป
อย่างนั้น
บนตรอกแคบที่เปลี่ยวและยาวเหยียดเหมือนกับทางรถไฟซึ่งจะน�าผมจาก
บ้านออกไปสู่ถนนใหญ่สายนี้ ไม่มีรถประจ�าทางวิ่งรับส่งเหมือนเช่นตรอกอื่น ผมเดิน
ย�่าเข้าออกอยู่อย่างจ�าเจและอย่างไม่รู้สึกเมื่อยเช่นเดียวกับผู้คนทั่วไป มีบ่านเรียง
รายอยู่สองฟากข้างของตรอก มีบ้านไม่กี่หลังนักหรอกทั้งที่ตรอกก็ยาวออกอย่างนั้น
ส่วนใหญ่เป็นบ้านสวน ปลูกดอกไม้ดอกไร่กับพืชผักเล็กๆ น้อยๆ มีบ้านเป็นบ้านแบ่ง
ให้เช่าเล็กเท่าเตาแมวนอนอย่างที่ผมกล่าวแล้วประมาณ ๔-๕ หลัง
ขณะผมเดินก้าวเท้าปล่อยความคิดจ่อจับอยู่กับสถานการณ์การเมืองอัน
น่าหวาดวิตกนั้น ผมได้ยินเสียงฝึเท้าดังตุ้บตั้บขึ้นข้างหน้า และฉับพลันเมื่อเงยหน้า
ผมก็ต้องผงะชะงักหยุด
ร่างเล็กๆ ของเด็กสาวคนหนึ่งก�าลังวิ่งตรงมายังผมด้วยความตื่นตระหนก
24 ÇÃó¡ÃÃÁàÃ×èͧÊÑé¹ “¾ÅàÁ×ͧ¡íÒÅѧä·Â”
01-288 Power of Thai People_Edit.indd 24 21/3/2561 BE 10:00
