Page 238 - b29259_Fulltext
P. 238
สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาแห่งประเทศไทยพบว่า “ครัวเรือน
แหว่งกลาง” ได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วถึง 5 เท่าในรอบ 20 ปีที่ผ่านมานี้
โดยเฉพาะในภาคตะวันออกเฉียงเหนือและภาคเหนือ และมีเด็กไทยเพียง
6 ใน 10 คนที่ได้อยู่พร้อมหน้ากับพ่อแม่ ที่สำาคัญสัดส่วนเด็กที่อยู่
พร้อมหน้ากับพ่อแม่ลดลงทุกปีในอัตรา 1.4% โดยเฉพาะในชนบท
การที่เด็กมีโอกาสอยู่กับพ่อแม่น้อยลงโดยเฉพาะเด็กในครัวเรือน
ยากจน และครัวเรือนแหว่งกลางเพราะพ่อแม่ทิ้งให้อยู่กับปู่ย่าตายาย
ส่วนตัวเองต้องไปทำางานคนละจังหวัดหรือแยกทางกันนั้น ส่งผลกระทบต่อ
การศึกษาและความเป็นอยู่ของเด็กโดยถ้าเด็กไม่อยู่กับพ่อแม่โอกาสของ
เด็กผู้ชายจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยลดลง 25% และโอกาสของเด็กผู้หญิง
จะเรียนต่อ ม.ปลาย ลดลง 0.2% เนื่องจากเด็กกลุ่มนี้มีแรงจูงใจและ
ผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาด้อยกว่าเด็กกลุ่มที่มีครอบครัวพร้อมหน้า อีกทั้ง
ความแตกต่างด้านฐานะทางเศรษฐกิจ ความประพฤติและการศึกษาของ
พ่อแม่ก็มีผลด้วย ซึ่งเมื่อเด็กขาดการศึกษา หรือได้รับการศึกษาที่ไม่มีคุณภาพ
ก็จะผลิตซำ้าความยากจนต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ
ด้วยเหตุนี้ พ่อแม่คนเมืองที่ทุกคนทำางานนอกบ้าน จะมีความยาก
ลำาบากในการเลี้ยงดูบุตร ควรสร้างทางเลือกให้พ่อแม่ในเมืองที่ต้องการ
ให้บุตรอยู่กับตนได้รับการสนับสนุนด้านสถานรับดูแลเด็กก่อนวัยเรียน
ที่มีมาตรฐานและรัฐบาลควรสนับสนุนให้ครอบครัวที่มีความพร้อมมีลูก
เพื่อลดปัญหาจำานวนผู้สูงอายุที่เพิ่มขึ้นโดยลดหย่อนภาษีรายได้สำาหรับ
ผู้มีบุตรในอัตราก้าวหน้าและแม่ที่ต้องทำางาน สวัสดิการช่วยเหลือการมีลูก
ส่วนเด็กในครอบครัวยากจน ควรได้รับการดูแลเป็นพิเศษ เพื่อให้สามารถ
หลุดจากความยากจนได้ในอนาคต
238
