Page 171 - 22373_Fulltext
P. 171
ศูนย์กลางของการช่วยเหลือเด็ก หน่วยงานต่าง ๆ จึงมักเข้ามาประสาน ด้วยเทศบาลเป็นองค์กรปกครองส่วน
ท้องถิ่นที่อยู่ใกล้ชิดประชาชนมากที่สุด “ชุมชนเรามีญาติพี่น้อง” รวมถึงอาศัยผู้น้าชุมชน ขึ้นอยู่กับดุลยพินิจ
ชุมชน หากชุมชนเข้มแข็ง ปัญหาต่าง ๆ จะไม่มี โดยเทศบาลจะใช้ชุมชนเป็นกลไกในการช่วยติดตาม ก้ากับ เช่น
เงินทุนที่ให้เด็กไป ชุมชนจะไปติดตาม ซึ่งประธานชุมชนสามารถช่วยเหลือได้มากเพราะมีเครือข่าย เช่น สามารถ
เรียกผู้เฒ่าผู้แก่ในบ้านให้มาคุย ชุมชนสามารถช่วยชี้เป้าได้
6) เด็กในเขตเทศบาลบางส่วนต้องท้างานหลังเลิกเรียน โดยตอนเย็นเลิกเรียนเด็กยากจน ลูกของ
ข้าราชการจะต้องไปขายของ อาทิ ถั่วต้ม ข้าวโพด ถ้าขายไม่ได้ตามเป้าผู้ปกครองก็จะขาดทุน ต้องท้าเพราะ
ครอบครัว แต่ “พอท าไปท ามา มันเป็นความสุขด้วย เป็นการช่วยให้ครอบครัวมีรายได้” แม้จะกระทบต่อการ
เรียน แต่เด็กก็สามารถที่จะเอาตัวรอดได้ โดยมีครูช่วยดูแล เด็กกลุ่มนี้จะเป็นกลุ่มที่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้
“เด็กคนอื่นไม่ต้องออกไป อยู่บ้าน พ่อแม่หาให้ ก็มีเยอะ” เป็นปัญหา
นอกจากนี้เด็กบางส่วนเป็นเด็กในระดับมัธยมศึกษาที่เกิดปัญหาระหว่างการเรียน ด้วยเด็กหาอาชีพ
ท้าระหว่างเรียนเพื่อหารายได้ เทศบาลมองว่าเป็นเรื่องดีเนื่องจากเป็นการช่วยเหลือผู้ปกครอง ด้วยเด็กแต่ละคน
ครอบครัวมีความพร้อมแตกต่างกันไป บางคนถนัดเรื่องกีฬา เมื่อจบจากสถานศึกษาของเทศบาลไม่ได้รับการ
สนับสนุนอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นหากมีโครงการที่สนับสนุนส่งเสริมให้เด็กมีอาชีพเพื่อให้เด็กใช้เป็นอาชีพเสริมจะ
ท้าให้เด็กเหล่านั้นได้รับโอกาสมากยิ่งขึ้น โดยโรงเรียนอาจท้าหน้าที่ในการคัดกรอง “เด็กคนนี้มีปัญหานะ
ขาดความเสมอภาค อาจจะเชื่อมต่อกับผู้ปกครองเค้า เค้าท าอาชีพอะไร ยังไง เพื่อที่จะสานต่อ”
7) เด็กน้าเงินทุนการศึกษาไปใช้ผิดวัตถุประสงค์ แม้ในปัจจุบันจะได้มีการมอบทุนการศึกษา แต่โดย
ส่วนใหญ่เด็กไม่ได้น้าทุนไปใช้ตามประสงค์ เป้าหมาย เช่น เอาไปจ่ายค่าน้้าค่าไฟให้พ่อแม่ผู้ปกครอง โดยเสื้อผ้า
ยังคงต้องใส่ของเดิม หรือเมื่อมีการมอบสมุดหนังสือ แต่ปรากฏว่าเมื่อจะเรียนเด็กไม่พร้อม ไม่มี หาย ดังนั้น
นอกจากปัญหาในเรื่องความด้อยโอกาสแล้ว เด็กเองยังมีปัญหาเรื่องวินัยในตัวเอง ยิ่งท้าให้ตนเองด้อยโอกาส
ลงไป ส่วนเด็กที่มีวินัยก็จะสามารถพัฒนาตัวเองขึ้นมาได้
ดังนั้นเทศบาลจึงต้องการที่จะพัฒนาโครงการเพื่อที่เด็กจะได้ทุนแล้วน้าไปประกอบอาชีพ ด้วย
เพราะเมื่อมอบทุนไปแล้วเด็กไม่น้าไปใช้ให้ตรงตามวัตถุประสงค์ น้าไปใช้จ่ายกับการศึกษาจริง ๆ ต้องการให้มีครู
ที่ควบคุมในส่วนนี้ ในเรื่องของระบบ โครงสร้าง แผนดีอยู่แล้ว แต่มีปัญหาเรื่องของการน้าไปใช้ หรือการติดตาม
เป็นปัญหาที่จะต้องแก้ แม้งบประมาณจะได้รับการสนับสนุนโดยตลอด แต่เรื่องของผลสัมฤทธิ์ผลรวมไม่ตรงกับเป้า
นอกจากนี้เทศบาลเคยก้าหนดเงื่อนไขเพื่อใช้ในการติดตามการใช้ทุนของเด็ก เพื่อให้มีการใช้ทุนตรง การวิจัยขับเคลื่อนองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นให้เป็นกลไกลดความเหลื่อมล ้าทางด้านการศึกษา
ตามวัตถุประสงค์ แต่กลับพบว่าเด็กใช้ทุนผิดวัตถุประสงค์ เทศบาลไม่สามารถรายงานได้ เช่น เมื่อให้ทุนแล้ว
ผู้ปกครองไม่ได้น้าไปซื้อเสื้อผ้า เด็กน้าเงินทุนไปซื้อโทรศัพท์มือถือเพราะหากต้องเรียกเงินคืนก็จะเกิดเป็นปัญหา
กับผู้ปกครอง “เค้าก็สวนกลับมาว่า ยุ่งยากแท้ จะให้ก็ให้เน้อ” เมื่อต้องรายงาน ผู้อ้านวยการต้องไปชี้แจ้งว่า
เพราะเหตุใดไม่มีเด็กมาขอสนับสนุนทุนและไม่สามารถบอกความจริงได้ การเรียกทุนคืนท้าได้ยาก โดยปัญหา
การใช้ทุนผิดวัตถุประสงค์ในระดับประถมเกิดจากผู้ปกครอง ส่วนในระดับมัธยมจะเกิดจากตัวเด็กเอง
ในบางกรณีผู้ปกครองน้าเงินทุนไปจ่ายค่าน้้าค่าไฟ เมื่อเทศบาลจะต้องสอบถามก็ต้องเปลี่ยนเป็น
“ปล่อยไปได้ก็ต้องปล่อยไป” เพราะหากมีการสอบถามถึงการใช้เงินทุนที่ให้ไปแล้วใช้ผิดวัตถุประสงค์ เทศบาลก็
ต้องชี้แจงกับหน่วยงานกลางแล้วก็ต้องได้รับมอบหมายมาให้แก้ไข “ท้องถิ่นไปแก้ คุณก็ต้องไปตามก ากับดูแล”
วิทยาลัยพัฒนาการปกครองท้องถิ่น สถาบันพระปกเกล้า 147
