Page 180 - kpiebook65037
P. 180
179
ในระดับจังหวัด) รวมทั้งประเทศนิวซีแลนด์ (สมศักดิ์ สามัคคีธรรม,
2558, น. 147) โดยทั่วไปเป็นที่เห็นพ้องต้องกันว่ามีลักษณะส�าคัญ
4 ประการ คือ 1) บุคคลแสดงพฤติกรรมที่มีความตั้งใจเปิดเผยข้อมูลต่อ
สาธารณะ 2) ข้อมูลที่สื่อออกไปให้กับบุคคลภายนอกองค์การของตนเอง
เป็นคนที่จะน�าข้อมูลนี้ไปเผยแพร่ต่อ และให้เป็นข้อมูลหลักฐานสาธารณะ
3) ข้อมูลนั้นเกี่ยวข้องกับการกระท�าผิดภายในองค์การ และ 4) คนที่ออกมา
เปิดโปงข้อมูลนี้จะต้องไม่ใช่ผู้สื่อข่าว หรือประชาชนทั่วไป แต่เป็นสมาชิก
ในองค์การหรือเคยเป็นสมาชิกท�างานอยู่ในองค์การหรือหน่วยงานนั้นๆ
(อัมพร ธ�ารงลักษณ์, 2559)
ในสังคมไทยนั้นการปัญหาเรื่องการคอร์รัปชันได้รับความสนใจ
และยกเป็นประเด็นปัญหาส�าคัญของสังคม โดยมีความหมายเน้นไปที่
การทุจริตของข้าราชการและนักการเมืองผู้มีอ�านาจในสังคม แต่ประเด็น
เรื่องการโกหกสีขาวนั้นยังไม่ได้เป็นปัญหาที่สังคมหรือภาครัฐตระหนักนัก
การโกหกสีขาวนั้นกลายเป็นประเด็นในสังคมไทยขึ้นมาเนื่องจากนักการเมือง
เป็นผู้กล่าวการโกหกทั้งที่การโกหกสีขาวนั้นอาจเป็นการโกหกโดยกลุ่ม
บุคคลอื่นก็ได้เช่นกันและเมื่อมีเป้าหมายเพื่อรักษาผลประโยชน์ของ
ประเทศการโกหกสีขาวจึงเป็นเรื่องที่น่าจะน�ามาพิจารณาเพิ่มเติมส�าหรับ
การสร้างดัชนีวัดจริยธรรมส�าหรับผู้บริหาร นักการเมืองและข้าราชการ
เช่นเดียวกับการเปิดโปงซึ่งเป็นเรื่องของการที่ผู้ใต้บังคับบัญชาฟ้องร้อง
ผู้บังคับบัญชาโดยตรงจึงควรมีการออกกฎหมายที่คุ้มครองผู้ที่ออกมา
เปิดโปงและควรน�าเรื่องการเปิดโปงไปปรับใช้ในการสร้างดัชนีวัดจริยธรรม
อีกด้วย เพื่อสร้างความโปร่งใสให้สอดคล้องตามหลักธรรมาภิบาล
ในองค์การ ทั้งนี้ สามารถสรุปเปรียบเทียบพฤติกรรมท้าทายจริยธรรม
ในระบบราชการไทย ได้ดังแสดงในตาราง 8 ข้างล่างนี้
