Page 405 - kpi17968

394

(7) อนุสัญญาว่าด้วยสิทธิของคนพิการ (Convention on the Rights of

Persons with Disabilities - CRPD)

อาจกล่าวโดยสรุปได้ว่า รัฐธรรมนูญของไทยทุกฉบับ ทุกยุคสมัยที่ผ่านมา
ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องของสิทธิมนุษยชนและสิทธิพลเมืองที่สอดคล้องกับ
หลักการปารีส ส่วนในทางปฏิบัตินั้น หน่วยงานต่างๆ ในฐานะกลไกของรัฐต่าง
มีหน้าที่และพันธะผูกพันที่จะต้องดำเนินการเรื่องต่างๆ ให้เป็นไปตามพันธกรณี

ระหว่างประเทศเกี่ยวกับสิทธิมนุษยชนที่ประเทศไทยเป็นภาคีด้วยเช่นกัน

ิ ธิมน ยชนบน น า ห การ ปล ยน ปล

แนวคิดสิทธิมนุษยชน มีพัฒนาการที่จำแนกได้เป็น 3 ยุค คือ

ยุคแรก เป็นยุคที่ให้ความสำคัญกับสิทธิพลเมือง (Civil Rights) และ
สิทธิทางการเมือง (Political Rights) (ก่อนศตวรรษที่ 19) สิทธิที่สำคัญในยุค

นี้ได้แก่ สิทธิที่จะลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง สิทธิที่จะได้รับความเท่าเทียมและการ
ปกป้องทางกฎหมาย สิทธิที่จะมีความเป็นส่วนบุคคล นอกจากนี้ ยังรวมไปถึง
สิทธิที่จะได้รับการปฏิบัติอย่างสมศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ สิทธิที่มีอิสระปลอดพ้น
จากการเลือกปฏิบัติ (ในด้านศาสนา เชื้อชาติ และเพศสภาพ) เรียกว่าเป็น

“สิทธิตามธรรมชาติ” ของมนุษย์ ซึ่งการปกป้องสิทธิในยุคแรก เน้นไปที่กลไกทาง
กฎหมายเป็นหลัก มีการออกกฎหมาย มีปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน

มีความพยายามในการแสวงหาและกำหนดนิยามสิทธิพลเมืองและสิทธิด้าน
การเมือง และพยายามสร้างระบบ Sanction ต่อต้านใครก็ตามที่พยายามละเมิด
สิทธิตามธรรมชาตินี้ การทำงานของหน่วยงานด้านสิทธิมนุษยชนจึงมุ่งเน้นปกป้อง
คุ้มครองสิทธิ การพิทักษ์สิทธิ (Advocacy Model) ซึ่งทำให้ความหมายของสิทธิ

เป็นไปในทางลบ เป็นสิทธิที่ทำให้ผู้คนอยากครอบครอง อยากมีสิทธิ เป็นเจ้าของ
เกิดการพึ่งพิงผู้มีอำนาจหน้าที่ และตกเป็นภาระของรัฐที่ต้องให้หลักประกันสิทธิ

ว่าจะไม่ถูกละเมิดหรือทำลายไป มากกว่าจะมีลักษณะเป็นสิทธิที่พึงตระหนักรู้

ยุคที่สอง เป็นเรื่องของสวัสดิการที่รัฐจะดูแลประชาชนเป็นสำคัญ

(ศตวรรษที่ 19 และ 20) เป็นการผนวกรวมสิทธิด้านเศรษฐกิจ สังคม และ

การประชุมกลุมยอยที่ 4