Page 387 - kpi18886

379

ไว้วางใจในการปฏิบัติงานร่วมกัน ความไว้วางใจในการสื่อสารข้อมูล ถ่ายทอด

ข้อมูลด้วยความจริงที่ถูกต้องแจ่มชัด รวมถึงการสร้างความไว้วางใจที่มีต่อการให้
ความยุติธรรมต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในพื้นที่ด้วยเหตุและผลต่อทุกเหตุการณ์ที่เกิด
ขึ้นในพื้นที่พิเศษ ทั้งการให้ซึ่งข้อมูลที่เกี่ยวข้องด้วยความจริงและเป็นข้อมูลถูกต้อง

สร้างความรู้สึกที่ดี มีความยุติธรรมต่อผู้ที่เกี่ยวข้อง ซึ่งความไว้วางใจของตัวบุคคล
เป็นการสร้างความไว้วางใจซึ่งส่งผลถึงหน่วยงาน องค์กรในการบริหารงานเพื่อ
ร่วมสร้างสันติสุขในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ มีความหวาดระแวงที่เกิดขึ้นมา

จากบุคคลที่อาจไม่รู้จักเข้ามาสร้างสถานการณ์ในพื้นที่ จึงส่งผลกระทบทางใจ
ในอันที่จะไม่สามารถไว้เนื้อเชื่อใจที่มีต่อกันได้

ดังนั้น ในการทำหน้าที่เพื่อร่วมกันแก้ไขปัญหาในสถานการณ์ความไม่
สงบระหว่างองค์กรชุมชนกับภาครัฐต้องอาศัยความไว้วางใจร่วมกัน ความสำเร็จ
จะไม่เกิดขึ้นในระยะเวลาอันใกล้นี้ และสิ่งที่สำคัญที่ส่งผลต่อการทำงานร่วมกัน

ถ้าขาดความไว้วางใจร่วมกันในการทำงานจะขาดประสิทธิภาพ เสียเวลาในการ
ต้องร่วมกันคิดพิจารณาด้วยความไม่สบายใจ รวมถึงสิ่งที่สำคัญ คือ ทำให้เกิด
การสูญเสียทรัพยากร การปฏิบัติงานร่วมกัน ทำให้เห็นและตระหนักได้ว่า

ความไว้วางใจในการทำงานร่วมกันด้วยความจริงใจ ก่อให้เกิดความสบายใจ
ต้องสามารถสร้างความเชื่อถือที่มีต่อกันด้วยความจริง คือ ความจริงของข้อมูล
เพื่อนำไปใช้ในการอ้างอิงได้อย่างมีหลักการและมีความยุติธรรมในส่วนที่เกี่ยวข้อง

สามารถนำไปสู่การคลี่คลายสถานการณ์ได้ในอนาคต โดยความไว้วางใจ
ประกอบด้วย 1) ความจริง จากการศึกษาพบว่า ความไว้วางใจเป็นปัจจัยที่มี
ความสำคัญในการสร้างความร่วมมือระหว่างสองฝ่ายด้วยความสบายใจและ

ความจริงใจที่ร่วมคิด ร่วมสร้าง ร่วมแก้ไขปัญหาร่วมกันอย่างเชื่อมั่นเชื่อถือที่มี
ต่อกัน ในการนี้เพื่อให้ความไว้วางใจเป็นไปและสามารดำเนินงานเพื่อการแก้ไข
ปัญหาในการลดความรุนแรง ทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง ต้องให้ความร่วมมือด้วยฐาน

ข้อมูลที่เป็นจริง ไม่บิดบัง ซ่อนเร้น เพื่อเกิดความเข้าใจในปัญหาร่วมกันได้อย่าง
เข้าใจ เข้าถึง พัฒนา ได้อย่างเต็มที่ และสามารถปิดช่องว่างที่อาจเกิดขึ้นบนฐาน
ข้อมูล ที่เป็นความจริงในอดีตและสถานการณ์ความรุนแรงที่เกิดจากการกระทำ

ของเหตุการณ์ในพื้นที่ พร้อมต่อการแก้ไขปัญหาให้กับประชาชนคนพื้นที่ไม่ให้เกิด
ความหวาดระแวง และฟารีดา ปันจอร์ (2558 : 252-253) ระบุว่า การสื่อสาร

บทความที่ผานการพิจารณา