Page 213 - kpi17527

ประชาธิปไตยไทยในทศวรรษใหม่ 2559

การเลือกตั้ง และประชาชนหาได้มีอิสรภาพ หรือจิตสำนึกของความเป็นพลเมืองไม่

หากเป็นแต่ผู้อยู่ภายใต้ระบบอุปถัมภ์ของชนชั้นปกครองใหม่ที่มาจากการเลือกตั้ง
เท่านั้น

ประการที่สอง เกิดการแตกแยกกันในสังคม เพราะประชาชนไม่ยอมรับ
ความแตกต่าง และไม่เคารพสิทธิเสรีภาพของกันและกัน ความเห็นที่ต่างกัน
จึงนำไปสู่ความแตกแยก ขัดแย้ง และแบ่งเป็นฝักฝ่าย พรรคการเมือง และ

การเลือกตั้ง กลายเป็นสิ่งที่ทำให้สังคม หรือชุมชน หรือครอบครัวแตกแยกกัน
ประชาธิปไตยกลายเป็นเรื่องของ พวก และ การแบ่งข้าง ไม่ฟังซึ่งกันและกัน

และถ้าขัดแย้งกันมาก แล้วมิได้ตัดสินกันด้วยความจริง กติกา และกระบวนการ
ยุติธรรม ในที่สุดก็จะนำไปสู่ความรุนแรงและเหตุการณ์นองเลือด หรืออย่าง
เลวร้ายที่สุดคือเกิดสงครามกลางเมือง

ประการที่สาม หรือถ้าไม่เกิดเหตุการณ์รุนแรงนองเลือด ประชาธิปไตยที่ไร้
พลเมือง ก็จะเป็นประชาธิปไตยที่ใช้สิทธิเสรีภาพกันตาม อำเภอใจ ทุกคนอ้างแต่ 201
สิทธิเสรีภาพของตนเอง แต่ไม่มีใครพูดถึงความรับผิดชอบต่อสังคม ใครอยากทำ

อะไรก็ทำ ไม่เห็นว่าตนเองเป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้สังคมดีขึ้นหรือเลวลง สิทธิ
เสรีภาพ ก็จะนำไปสู่ความ เสื่อมทราม ของสังคม

ประเทศไทยในขณะนี้ ดูเหมือนจะมีปัญหาหมดทั้งสามประการที่กล่าวมา
เพราะประเทศไทยปกครองด้วยระบอบประชาธิปไตย แต่ไม่มี “การศึกษาเพื่อ

ความเป็นพลเมือง” แต่อย่างใด ประชาธิปไตยของประเทศไทยจึงล้มเหลว เช่น
เดียวกับที่ล้มเหลวในประเทศส่วนใหญ่ในทวีปแอฟริกา ในอเมริกาใต้ และใน
เอเชียที่ไม่มีการศึกษาเพื่อความเป็นพลเมือง

ปั ญหาเรื่องการสอนวิชา “หน้าที่พลเมือง”
ในประเทศไทย

ที่จริงแล้วหลังเปลี่ยนแปลงการปกครองในปี 2475 นายปรีดี พนมยงค์

ผู้นำคณะราษฎร (อ่านว่า คณะ – ราด – สะ – ดอน) ฝ่ายพลเรือน ได้พยายาม

สถาบันพระปกเกล้า