Page 540 - kpi17968
P. 540

529




                   ศาลแรกได้เฉพาะคดีที่รัฐหรือเจ้าหน้าที่ทางการทูตเป็นคู่ความเท่านั้น ไม่ใช่คดี

                   ที่บุคคลธรรมดาเป็นคู่ความ (ในคดีนี้ William Marbury เป็นบุคคลธรรมดา)
                   ดังนั้น พระราชบัญญัติตุลาการ ค.ศ. 1789 ที่สภาซีเนตได้มอบอำนาจให้ศาลสูงสุด
                   สหรัฐพิจารณาพิพากษาคดีในลักษณะดังกล่าวนี้ จึงขัดต่อรัฐธรรมนูญและไม่มีผล

                   บังคับใช้ ดังนั้น ประธานศาลสูงสุดสหรัฐ John Marshall ซึ่งเป็นพวกนิยมรัฐบาล
                   กลาง จึงได้วินิจฉัยตัดสินว่า การแต่งตั้งและการส่งมอบตราสารแต่งตั้งมิชอบด้วย
                   กฎหมาย เพราะว่าพระราชบัญญัติตุลาการ ค.ศ. 1789 ได้ให้อํานาจแก่ศาลสูงสุด

                   สหรัฐในสิ่งที่ไม่มีการระบุไว้ในรัฐธรรมนูญสหรัฐ


                           เนื่องจากรัฐธรรมนูญสหรัฐอเมริกา ค.ศ. 1787 ไม่ได้บัญญัติอย่าง
                   ชัดแจ้งให้ศาลสูงสุด (Supreme Court) ของสหรัฐอเมริกามีอำนาจวินิจฉัยว่า
                   กฎหมายใดขัดหรือแย้งต่อรัฐธรรมนูญได้หรือไม่ ในคดี Marbury v. Madison
                   จึงมีประเด็นที่สำคัญมาก คือ ศาลสูงสุดมีอำนาจที่จะวินิจฉัยว่า บทบัญญัติของ

                   กฎหมายขัดหรือแย้งต่อรัฐธรรมนูญเช่นเดียวกับศาลรัฐธรรมนูญ (Constitutional
                   Court) ในบางประเทศซีวิลลอว์ในภาคพื้นยุโรป เช่น ประเทศเยอรมนีได้หรือไม่
                   คดีนี้ได้เปิดโอกาสให้ผู้พิพากษา John Marshall ประธานศาลสูงสุดสหรัฐได้

                   วินิจฉัยตัดสินว่า กฎหมายที่ตราขึ้นโดยสภาคองเกรสซึ่งมีข้อความขัดหรือแย้งกับ
                   รัฐธรรมนูญเป็นโมฆะ โดยศาลสูงสุดให้เหตุผลว่า เมื่อศาลเป็นผู้ใช้อำนาจตุลาการ
                   ศาลจึงมีอำนาจหน้าที่ในการใช้บังคับกฎหมายแก่กรณีต่างๆ ที่เกิดขึ้น ซึ่งก็เป็น

                   ความจำเป็นอยู่เองที่ศาลจะต้องวินิจฉัยว่า อะไรคือกฎหมายที่จะนำมาใช้บังคับได้
                   นั่นคือ ศาลสูงสุดสหรัฐจึงได้มีคำวินิจฉัยว่า กฎหมายใดจะขัดหรือแย้งต่อ
                   รัฐธรรมนูญไม่ได้ แม้ว่าในรัฐธรรมนูญจะไม่มีบทบัญญัติให้มีอำนาจเช่นนั้นก็ตาม

                   (วรเจตน์ ภาคีรัตน์, 2541, น. 191-201) ซึ่งเป็นการยืนยันอำนาจผู้พิพากษา
                   ในการตรวจสอบความชอบด้วยรัฐธรรมนูญของกฎหมายที่ตราโดยฝ่ายนิติบัญญัติ
                   และยืนยันว่ารัฐธรรมนูญเป็นกฎหมายซึ่งอยู่ในลำดับชั้นที่สูงกว่ากฎหมายอื่น

                   (Superior paramount law) ที่ไม่อาจแก้ไขเปลี่ยนแปลงได้โดยกระบวนการ
                   นิติบัญญัติสามัญ เพราะหากรัฐธรรมนูญไม่เป็นกฎหมายซึ่งมีฐานะสูงกว่า
                   กฎหมายอื่นแล้ว รัฐธรรมนูญลายลักษณ์อักษรก็เป็นเพียงความพยายามที่ไร้

                   ความหมายของประชาชนในการที่จะจำกัดอำนาจรัฐ ซึ่งโดยธรรมชาติแล้วไม่มี
                   ขอบเขตจำกัด คดี Marbury v. Madison จึงกลายเป็นบรรทัดฐานที่มีอิทธิพล





                                                                 บทความที่ผานการพิจารณา
   535   536   537   538   539   540   541   542   543   544   545