Page 38 - 22373_Fulltext
P. 38

พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 ในมาตรา 10 วรรคสองและสามที่ก้าหนดว่า การจัดการศึกษา
              ส้าหรับบุคคลซึ่งมีความบกพร่องทางร่างกายและ (2) ความเสมอภาคทางการศึกษา ไม่ใช่การให้ทุกคนไปสู่

              จุดมุ่งหมายเดียวกัน เพราะแต่ละคนมีความสามารถ มีศักยภาพ ตลอดจนพฤติกรรม หรือการกระท้าแตกต่าง
              กัน ความแตกต่างระหว่างบุคคลเป็นสิ่งที่ช่วยส่งเสริมในการพัฒนาระบบต่าง ๆ ทุกระบบ ความเสมอภาคทาง
              การศึกษาจึงไม่ใช่การที่รัฐหรือสถานศึกษาจัดการศึกษาให้กับทุกคน ทุกกลุ่มจนในที่สุดแล้วทุกคนไปถึงจุด

              เดียวกัน เพราะไม่สามารถท้าได้ และอาจเกิดผลเสียมากกว่าผลดี ความเสมอภาคทางการศึกษาจึงเป็นการให้
              สิทธิและโอกาสในการรับการศึกษาแก่กลุ่มคนในสังคม โดยไม่ขึ นกับความแตกต่างกันในเรื่องถิ่นก้าเนิด เชื อชาติ

              ภาษา เพศ อายุ สถานภาพสถานะบุคคลทางเศรษฐกิจ หรือสังคม ความเชื่อทางศาสนา ฯลฯ การจัดการศึกษา
              ต้องเปิดให้กับทุกกลุ่มในสังคมได้เข้าถึงการศึกษาอบรมได้อย่างทั่วถึง ความเสมอภาคไม่ได้หมายถึง การใช้วิธี
              ปฏิบัติที่เหมือนกันกับทุก ๆ คน หรือการที่ท้าให้คนทุกคนไปสู่จุดมุ่งหมายเดียวกัน โดยอาศัยหลักการหนึ่งคือ

              การพิจารณาว่า การปฏิบัตินั น ๆ ได้เปิดโอกาสให้ผลลัพธ์ที่แต่ละคนได้รับกับสิ่งที่แต่ละคนท้า เป็นเหตุเป็นผลกัน
              หรือไม่ หากมีการเปิดโอกาสในด้านต่าง ๆ ทางการศึกษาอย่างทั่วถึงแก่บุคคลตั งแต่เริ่มต้นแล้ว การที่ทุกคนจะไป

              ถึงจุดมุ่งหมาย หรือถึงความส้าเร็จทางการศึกษานั นย่อมขึ นอยู่กับผลการกระท้าของเขาเองด้วย

                      1.3.4 แนวคิดเกี่ยวกับการสร้างความเสมอภาคทางการศึกษากับองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น

                        องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นนับเป็นองค์กรที่มีความส้าคัญต่อการสร้างความเสมอภาคทางการศึกษา

              ให้กับประชาชนในพื นที่ของตนเอง เนื่องจากมีความเข้าใจพื นที่ เข้าใจประชาชนในพื นที่ สามารถเข้าถึงปัญหา
                  การวิจัยขับเคลื่อนองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นให้เป็นกลไกลดความเหลื่อมล ้าทางด้านการศึกษา
              ได้อย่างรวดเร็ว มีทรัพยากรทั งงบประมาณ บุคคล และเครื่องมืออุปกรณ์ต่าง ๆ โดย

                        1) องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการจัดการศึกษา  หมวด 14 รัฐธรรมนูญฯ ได้ก้าหนดให้การ

              จัดการปกครองส่วนท้องถิ่นมีการปกครองตนเองตามเจตนารมณ์ของประชาชนในท้องถิ่น (มาตรา 249)  โดยมี
              หน้าที่และอ้านาจในการให้บริการประชาชนและจัดกิจกรรมสาธารณะต่าง ๆ เพื่อประโยชน์ของประชาชนใน

              ท้องถิ่นตามหลักการพัฒนาอย่างยั่งยืน รวมถึงการส่งเสริมและสนับสนุนการจัดการศึกษาให้แก่ประชาชน
              ในท้องถิ่น อย่างอิสระ (มาตรา 250) โดยการจัดท้าบริการสาธารณะจะควบคู่กับการจัดกิจกรรมสาธารณะซึ่งเป็น
              กิจกรรมอื่น ๆ ที่เป็นสาธารณะที่ไม่ใช่คิดถึงการหารายได้เพียงอย่างเดียว โดยเฉพาะการจัดการศึกษาแก่

              ประชาชนในท้องถิ่น (ส้านักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร, 2561, น.444-449)

                        ทั งนี การจัดการศึกษาท้องถิ่น หมายถึง องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นท้าหน้าที่ในการจัดการศึกษา
              ทั งการศึกษาในระบบและการจัดการศึกษาตามอัธยาศัยให้มีคุณภาพ ได้มาตรฐานอย่างทั่วถึงแก่ประชาชนในเขต

              พื นที่ตามอ้านาจหน้าที่ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น (วศิน โกมุท, มปป.)

                        ในปัจจุบันสามารถแบ่งการจัดการศึกษาขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นได้เป็น 2 ลักษณะ ได้แก่

              (ส้านักงานคณะกรรมการการศึกษาขั นพื นฐาน อ้างถึงใน พงศ์พันธุ์ ค้าพรรณ, 2562, น. 310; วศิน โกมุ, มปป.)
              (1) จัดตั งสถานศึกษาขึ นเองหรือขยายหรือเปลี่ยนแปลงประเภทการศึกษา จัดการศึกษา โดยให้สถานศึกษา

              ที่จัดตั งขึ นใหม่ หรือสถานศึกษาเดิมที่ขยาย หรือเปลี่ยนแปลงประเภทการศึกษา จัดการศึกษาในระดับประเภท
              ที่มีความพร้อม มีความเหมาะสม และสอดคล้องกับความต้องการของท้องถิ่น และ (2) ถ่ายโอนสถานศึกษาจาก
              กระทรวงศึกษาธิการตามแผนปฏิบัติการก้าหนดขั นตอนการกระจายอ้านาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น

              พ.ศ. 2542




      14      วิทยาลัยพัฒนาการปกครองท้องถิ่น สถาบันพระปกเกล้า
   33   34   35   36   37   38   39   40   41   42   43